უაზრო აზრებს მითვლის ეშმაკი, /თუმც უაზრობაც ხშირად აზრია/, ღამე მიგია როგორც ქვეშაგი და ცას ავყურებ ბნელს და ბრაზიანს. ვიღაცა ცდილობს გამომიჭიროს, იმ ტყუილებში, რაც არ მითქვია, დაღლილი ფიქრი თავით მიჭირავს და შორს ვაგზავნი თვალებს კითხვიანს. მეაჩრდილება ცხადი სიზმარი, ღამე სასთუმალს ჩემთან არ სძინავს, დღეს სამრეკლოზე თვითონ ვიზარე, მან კი სამყარო გადამაძვრინა. მოცახცახე ზღვის ცისფერ სარკეზე ამოტივტივდა უფლის პროფილი, და მე რითმებით მოასპარეზე იქვე ვეჩოქე გულგაპობილი. უაზრო აზრმაც წამში იაზრა, და განიდევნა ყველა მაცილი, და ზეცაჩაღვრილ იის სინაზით საკუთარ სირრმეს გადავაცილე. კოტე ნაჭყებია, ჩხოროწყუ,10 აპრილი, 2012 წელი.